 |
| Artist: Donald Bruce Wright |
Στα τέλη της δεκαετίας του '60 η κα Saunders διέκρινε τέσσερα χαρακτηριστικά σε κάθε άνθρωπο: τα σωματικά, τα συναισθηματικά, τα κοινωνικά και τα πνευματικά και τόνισε ότι η πολυπλοκότητα του πόνου καθιστά απίθανη την ανακούφισή του, όταν δεν αντιμετωπιστεί ξεχωριστά το καθένα από αυτά τα στοιχεία του ασθενούς.
Ο χρόνιος πόνος (σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ο πόνος είναι νόσος) μπορεί να είναι καταστρεπτικός, γιατί ο πάσχων νιώθει ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του προς την οικογένειά του και την εργασία του. Οι αρνητικές κοινωνικο-οικονομικές επιπτώσεις από τον χρόνιο πόνο είναι μεγάλες. Αυξάνεται το κόστος των υπηρεσιών υγείας και φαρμακευτικής αγωγής, υπάρχει απώλεια ωρών εργασίας, μείωση του εισοδήματος, επιβάρυνση της οικογένειας του ασθενούς και ελάττωση της παραγωγικότητας. Υπολογίζεται ότι το οικονομικό κόστος του χρόνιου πόνου για την κοινωνία, βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με εκείνο του καρκίνου και των καρδιοαγγειακών νοσημάτων. 1 στους 6 ασθενείς υποφέρουν τόσο πολύ που θα προτιμούσαν να πεθάνουν.
 |
| Artist: Sabrina Phillips |
Από τους καρκινοπαθείς 3,5 εκατομμύρια υποφέρουν ημερησίως από πόνο. Τα πιο κοινά αίτια για την κακή αντιμετώπιση του πόνου είναι αυτά που σχετίζονται με τον άρρωστο και την οικογένειά του και εκείνα που σχετίζονται με το γιατρό και το νοσηλευτικό προσωπικό. Η εσφαλμένη εντύπωση ότι ο πόνος από καρκίνο δεν θεραπεύεται, η μη σωστή ενημέρωση για συστηματική λήψη των αναλγητικών φαρμάκων, η κακή επικοινωνία ασθενούς και ιατρού, καθώς και η έλλειψη επικοινωνίας του ασθενούς με το οικογενειακό του περιβάλλον, οδηγούν στη μη σωστή αντιμετώπιση του καρκινικού πόνου. Εξάλλου, η μη επαρκής εκπαίδευση των ιατρών σε θέματα θεραπείας του πόνου και παρηγορητικής αγωγής, οδηγεί σε χορήγηση ανεπαρκών ποσοτήτων ναρκωτικών αναλγητικών και συνοδών φαρμάκων, σε λανθασμένη ή μη εφαρμογή παρεμβατικών μεθόδων ή ανεπαρκή ψυχοκοινωνική υποστήριξη του αρρώστου και της οικογένειας.
Ο πόνος στους καρκινοπαθείς αυξάνεται όταν υπάρχει κοινωνική εγκατάλειψη, κόπωση, άγχος, αϋπνία, λύπη, κατάθλιψη και εσωστρέφεια που προκαλούν αύξηση στην αντίληψη του πόνου και μειώνεται όταν υπάρχει συμπτωματική θεραπεία, ξεκούραση, συμπάθεια, κατανόηση, ενασχολήσεις, ελαττωμένο άγχος και αναλγητικά που προκαλούν τη μείωση του πόνου. Σύμφωνα με την κλίμακα της Π.Ο.Υ., η αντιμετώπιση του πόνου ξεκινά με ήπια αναλγητικά, όπως παρακεταμόλη και μη στερεοειδή αντιφλεγμονώδη όπως οι κοξίμπες και στη συνέχεια προσθέτονται βαθμιαία στην αγωγή ήπια και ισχυρά οπιοειδή. Εάν ο πόνος επιμένει, μπορεί να δοκιμαστεί η διακοπή ή η καταστροφή της νευρικής οδού μεταβίβασης του πόνου.
Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ανακούφιση από τον πόνο. Δεν θα πρέπει να υπάρχουν ασθενείς που πονούν. Και είναι τόσα πολλά τα μέσα που διαθέτει ένας γιατρός (φαρμακευτικά, εναλλακτικές θεραπείες) που είναι αδύνατον να μην επιτευχθεί αναλγησία.
Πηγή: PREDICT, emedi.gr
